In late 2001, after the Taliban lost power and at the beginning of Hamid Karzai's presidency, the new Afghanistan government passed a freedom of speech law. It was to allow Afghans to speak freely.
Under the new conditions allowing a free press, many newspapers and magazines were born. After about six months, 104 print media were registered. I was one of the Afghans to start publishing a newspaper, with a big hope of democracy and believing we had freedom of speech.
I was editor- in chief of the Afghan weekly newspaper "Aftab" -- The Sun. Aftab was publishing in Kabul, Afghanistan's capital city, from early 2002 to 2003. Aftab was an independent newspaper.
Aftab began publishing editorials and opinion pieces increasingly critical of former mujahedeen commanders (warlords) and religious leaders in Kabul, especially those involved in fighting in Kabul in the early 1990s.
Former mujahedeen hold the majority of power in the government of President Hamid Karzai. The articles criticized a range of people, including Minister of Defence Mohammad Qasim Fahim, Minister of Education Younis Qanooni, Vice-President Mohammad Karim Khalili, former president Burhanuddin Rabbani, and prominent religious leader Abdul Rabb al-Rasul Sayyaf.
For example, in its March 18, 2003, issue, Aftab published an article about connections between religion and military power in Afghanistan, claiming that religious leaders "legitimized" warlordism.
In its March 27 issue, Aftab published an article strongly critical of former president Rabbani, with a pencil drawing of Rabbani destroying houses in Kabul in the early 1990s, and an article critical of Sheikh Mohammad Asef Mohseni, a mujahedeen leader and original head of the political organization Harakat-e Islami.
In the first week of April, Aftab published an article entitled Secularism as a Third Approach, and in the next issue, on April 12, an article critical of the conservatism and past military activities of Sayyaf and his party, Ittihad-e Islami.
Aftab became a target of harassment and death threats in March 2003 after publishing those and other articles critical of mujahedeen commanders and conservative religious leaders. Electricity to Aftab's office was cut off at the end of March on the orders of the agriculture minister who had also been criticized in the newspaper.
After running an article on mujahedeen chief Abdul Rabb al-Rasul Sayyaf on April 9, I started getting anonymous warning calls. Most of them told me: "You published an article on the esteemed Sayyaf and you insulted him. You are going to pay for that ... it is easy for us to kidnap you."
I received another call the same day warning that all of my family will be massacred. Warnings also came from the national security department and some political parties.
A conservative journalist, who was editor of a mujahedeen publication, warned me on April 15: "I'm the one who told them not to harm you, but now it's more than I can handle. Be careful that you don't regret what you do."
The death threats stepped up on April 16. An anonymous caller told me: "We are following you like your shadow. We can kill you without any problem." Aftab had just published an article calling for a secular government in Afghanistan. When I went to the information ministry the next day, the deputy minister gave me a letter of recommendation for the interior ministry.
A senior police officer came to the newspaper's office a few days later and offered to protect me. But at their next meeting, the police officer told me that protection had been denied on the orders of senior interior ministry officials who believed that I had insulted the people and Islam and should bear the consequences.
Fearing that I could be murdered, I contacted many Afghan and international organizations to support me.
Aftab had published two articles -- Holy Fascism and Religion + State = Despotism -- raising questions about Islam's place in politics and methods of interpreting religious texts, and criticizing Afghan religious leaders. Sayyaf was reportedly apoplectic when he heard about my last article, Holy Fascism. The response was swift. Clerics loyal to Sayyaf, including Afghanistan's chief justice, Fazl Ahmad Shinwari, managed to convince President Karzai to allow my deputy and me to be arrested, on the grounds that my articles were blasphemous.
To prove this, they pointed to the remainder of the article, in which I suggested that the general history of Islam in Afghanistan had been almost entirely accompanied by violence and repression, and asked tough questions about why ordinary Muslims were bound by clerics' interpretations of Islamic law. This was a sort of Luther-like challenge to Islamic fundamentalism.
Under the pressure of the fundamentalists, clerics and mujahedeens, Karzai signed the order for my arrest.
On June 17, my deputy, Ali Sistani, and I were arrested and the Supreme Court of Afghanistan charged us with the crime of "insulting Islam," or blasphemy. Kabul police searched and then closed Aftab's offices, and Afghanistan's intelligence agency confiscated remaining copies of the newspaper from local bookstores.
The existing penal code of Afghanistan does not define blasphemy, but provides that certain crimes relating to Islam are punishable under Shariah (Islamic law). Crimes under Shariah are not codified or defined under Afghan law, but under most interpretations of shari'a, blasphemy is a serious offence, sometimes punishable by death.
"Mahdavi and Sistani would be tried on the allegation of insulting Islam," deputy chief justice Fazel Ahmad Manavi said in an interview with Radio Liberty on June 19, "and that international pressure could do nothing to stop the government from pursuing the case."
The Supreme Court decided to issue a death penalty for me but because of international pressure on the Afghan government, the news of my death sentence was not made public.
The pressure of the international community on Afghanistan about our case was high; The United Nations was especially putting pressure on the Afghan government.
Under this pressure, Karzai signed a release order for us. The next day, Afghan Intelligence Service made a big case to arrest me again. I have also faced terrorists who were looking for my death.
I left Afghanistan with a broken heart but I know my motherland needed me alive .
Mir Hussain Mahdavi is a reporter at The Hamilton Spectator and a part of The Spectator's foreign-trained journalist project.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
and..... tell what you have done after you flee afghanistan.
آقای مهدوی سلام واحترامات تقدیم است امروز یک مقاله از رحیل دولتشاهی به دفاع از اعدام یک نوجوان کامبخش خواندم و متعجب شدم که خود رحیل هفت فرزند دارد و دریکی از مراکز ترورستی نیز کار مینماید چگونه به دفاع از بنیادگرایی برمرگ جوانی رأی میدهد اگر می توانید همین موضوع را در سایت کابل پرس بگونه یی مطرح کنید
دنیا به بلای روشنفکر!؟
عصردولتشاهی
(درحالشیهء حکم محکمه علیه پرویزکامبخش)
ده ها مقاله ونامهء سرگشاده وسربسته یی که تاکنون درمورد پرویزکامبخش روی انترنت خوانده یا در تلویزیون ها دیده ایم، همه حکم دادگاه برپرویزکامبخش را رویارویی با "حقوق بشر" و "آزادی بیان" خوانده اند اما هیچیک ارزیابی دقیقی از آنچه پرویز کامبخش کرده، یا بررسی یی از دلایلی که حکم محکمه روی آن استوار است، به جا نیاورده اند.
بسیاری ازین گویا روشنفکران اصلاً خمی به ابرونمی آورند که اگر به کارهایی ازگونهء آنچه پرویزکامبخش کرده باشد، داده شود، چه به سر روند زندگی درجامعه خواهد آمد؟ برخی ها با نابخردی وجهالتی دیرینه و ازروی دشمنی ها و عقده های سیاسی حکم محکمه را به "بنیادگرایان" نسبت داده و ازین طریق میخواهند باچکش طالب و القاعده به فرق قوانین و احکام محکمه وقانون بکوبند.
بنده درمیان اینهمه نوشته ونامه وپیشنهاد و عربده هیچ نوشته یی که روشنفکرانه، به معنی درست این واژه، باشد نیافتم. همه یک جانبه، احساساتی، ذهنی، بازاری، فرصت طلبانه و ازهمه بدتر در برابر عواطف و اعتقادات اکثریت مردم جامعه بیتفاوت بوده اند. هی فریاد میزنند که آزادی بیان را کشتند، هی انتقاد میکنند که بنیادگرایی بیداد میکند، هی از آزادی بیان و حقوق بشر میگویند، اما یکی هم نمیگوید که اگر به راستی پرویز کامبخش به پخش و نشر نوشته هایی که به پیامبر و دین مردم توهین میکند، مبادرت ورزیده باشد، چه باید کرد. آیا آزادی بیان به معنی توهین به مقدسات مردم است؟ آیا اینها میپذیرند که کسی به اعتقادات دینی مردم توهین روا بدارد؟ اسلام را زن ستیز و قرآن را "تازینامه" بخوانند؟ آیا ضدیت کورکورانه و "گله یی" با حکم محکمه طرفداری از بیدینی نیست؟
اگر درامریکا آزادی مذهب وجود دارد، درعین حال هرگونه تبلیغ برای یک دین یا برضد یک دین نیز ممنوع است. محکمه کدام هندوی افغانستانی را محکوم به اعدام نکرده است که چرا هندو است. هیچ محکمهء اسلامی کسی را به خاطر مسلمان نبودن محاکمه نکرده است. اما زمانی کسی ازدین میگردد و یا تبلیغ ضد دینی میکند، مساله فرق میکند. حالا هم محکمه تبلیغ علیه دین اسلام را و تخریب دین را که دین مردم است محکوم کرده است. این که جزای پرویز کامبخش باید اعدام باشد یاچیز دیگری حرف جداگانه است. تصور میشود که حکم محکمه بیشتر سیاسی باشد تا حقوقی. به ویژه که برای پرویزکامبخش حق دفاع و یا گرفتن وکیل مدافع داده نشده است. حکم محکمه هرچه باشد، پخش و نشر نوشته ها و عقایدی که علیه دین مردم باشد، درسراسر دنیا غیرقانونی است. درینجا نویسنده های به اصطلاح روشنفکر ما هیچ حرف منطقی، دقیق و عاقلانه نمی گویند بلکه به بسیج افکار علیه دین میپردازند. اما هرگز نمیدانند که پس لگد این کارآنها چه میتواند باشد. دین و دینداران ازخود دفاع میکنند وهمچوکارهایی به تحریک احساسات دینی می انجامد که در بسیاری موارد سخت ویرانگر است.
باید اندیشید که آیا حکم محکمه علیه آزادی بیان است یا علیه کفرگویی وتوهین به مقدسات. ایستادگی در برابر حکم محکمه باید دلیل قانونی داشته باشد. روشنفکران بی حوصله و عقده مند غیرمذهبی ما همهء آزادی بیان را درین میدانند که بتوانند درملاء عام و باسرنی وبلندگو به دین، به پیامبروبه مقدسات مردم توهین و تحقیر روا بدارند و دشنام بدهند. جالب آنست که اگر اندکترین اهانتی ازسوی کسی نسبت عقاید یهود ومسیحی وهندوصورت بگیرد باز همین قلم ها و چهره ها به راه می افتند و آنرا مخالف حقوق بشرمیشمارند. هرگز ندیدیم که یکی ازین حلقات روشنفکری یی که امروز برای پرویزکامبخش گلو ودامن پاره میکنند، حرفی و نوشته وصدایی برای محکومیت آنهایی که از پیامبراسلام کارتون ساختند، بلند کرده باشند. آیا این جماعت به خرد، تعقل و عواطف مردم ارزش و اهمیتی قایل هستند؟ تصور نمیکنم!
اگر این روشنفکران تاریک اندیش توهین به مقدسات مردم را آزادی بیان میدانند، آیا بدترین دشمن آزادی بیان همین روشنفکران نخواهند بود؟ آیا با کاروکرداری که این روشنفکران پیش گرفته اند، آزادی بیان و تامین حقوق بشر درجامعهء ما هرگز میتواند ریشه بگیرد؟ وقتی آزادی بیان مساوی باشد به توهین مقدسات و دشمنی با دین، آیا درفرجام مردم از دین خود دفاع میکنند یا از آزادی بیانی که این میمون های مقلد معرفی میکنند؟
این روشنفکران امروز سرترازوی زورمندان جهان را به نقص اسلام درمنطقهء ما خم شده می بییند. ازینرو دردام سیاست های جهانی افتیده وخوشخدمتی میکنند. روشنفکری که دردام سیاستمدار افتید، هرگز روشنفکرنیست. البته دردام افتیده ها هم دونوع اند. یکی آن که حقایق را میداند اما آنرا تابع فرصت های سیاسی این یا آن گروه میسازد، و دیگر آنانی که تنها به هایهوی دل خوش میداشته باشند و میخواهند درجمع "ملک ها" ی شان به حساب بیاورند. با تاسف که بیشترین شمار مقاله ها ونامه هایی که درمورد پرویز کامبخش نوشته شده، ازگونهء آخری اند.
نمیدانم روشنفکر ما چرا از سی سال جنگ بیحاصل و ویرانگرمیان دینگرایی ناب وعقلگرایی ناب، جنگ میان مکتبی و ملا، جنگ میان چپی وراستی چیزی نفهمید، تجربه یی نگرفت و چیزی نیاموخت. تجربه نشان داد که تغییرات اجتماعی درغیاب ملا چه فاجعه هایی به بار آورد. همانگونه که سپردن اختیار جامعه به مذهبیونی که نه ازدانش های عصری بشریت چیزی میداند، نه به آن باور دارد ونه هم بهتر شدن زندگی مردم را وظیفهء خود میداند، چه بلا وروزگارسیاهی را به کشورما به ارمغان آورد.
آنهایی که میخواهند جامعه را لائیک و بی مذهب بسازند در خواب واحلام شبانهء شخصی خویش فرورفته اند. این خواب ها هرگز به حقیقت نمی پیوندد. جامعهء بیدین کشتی بی سکان وبی لنگر است که به زودی غرق خواهد شد. ازسویی هم جامعه خود هرگز حاضرنخواهد شد دین و اعتقادات خود را ترک کند. تلاش روشنفکران تاریک اندیش ما به هیچ نتیجه یی جز گرفتن پناهندگی سیاسی یا چوکی و مقامی درین یا آن سازمان حقوق بشر، یا هم مدال و جایزه یی ازسوی سازمان های آنچنانی خارجی برای جامعه در برندارد. بلکه تمامی تلاش روشنفکران آگاهی را که با درنظرداشت موازین واعتقادات دینی از علم، دانش و فرهنگ درجهت پیشرفت و بالابردن سطح زندگی مردم به خرچ داده اند نیز به باد فنا میدهند.
برای پیشرفت جامعه ما به همنوایی وهمدلی مردم جامعه نیازداریم. توهین به مقدسات مردم جامعه را تبزده وبیمار وعاصی میسازد. هرگونه کرداری که درجامعه تنشزا باشد ویرانگراست و همچو جامعه یی هرگزبه کار مفیدی پرداخته نمیتواند. روشنفکران تاریک اندیش درست عاشق همین نا بسامانی ها و تنش ها اند وکارشان همین است.
همچنان سرکوب هرصدای مخالفت علیه تاجران دین زیرنام دین ستیزی و به کارگیری چماق تکفیر برای پیشبرد مقاصد شخصی، حزبی و سیاسی نیز سبب میشود که شمار بیشتر وبیشتری از جوانان دردام های دیگری گیرآمده از دین روی بگردانند. توجه بیشتر جوانان به برنامه های رقص وآواز و "ستارهء افغان" شدن خود ناشی ازین است که مراجع فرهنگی دینی ما تنها تکفیرمیدانند وجنگ وجهاد علیه کفار. اینها درخواب خرگوشی فرورفته و چنان تنبل هستند که هرگز به خود زحمت ساختن مراجع فرهنگی دینی، نوشتن کتاب ها، پخش ونشرروزنامه ها و بنیانگذاری رسانه های دیگربرقی نمیکنند تا براخلاق، ایمان، اندیشه و تفکر مردم و جامعه اثرگذار باشند. این طایفه تنها همین میدانند که وقتی پرویزکامبخشی به دام دشمنان دین ودشمنان جامعه افتید، حکم تکفیرواعدام صادر کنند اما هرگز به فکر ریشه یابی کفرگرایی ها وخشکاندن این ریشه ها نیستند. مصیب و فاجعهء کشور ما ازهمین جا شروع میشود.
دریکسو روشنفکران غیردینی یکجانبه نگر، احساساتی، خودپرست و عقده یی قرار دارند که میخواهند افغانستان همین امروز به المان و امریکا در دهریت و بیدینی همسری کند و درسوی دیگر روشنفکران مذهبی یی داریم که شب و روز خواب اند وتنها وقتی صدای ارتداد یا لغزش این یا آن هموطن به دام کفر و بیدینی را شنیدند ازجا میپرند و جابجا حکم تکفیر واعدام صادر میکنند.
روشنفکر غیرمذهبی میخواهد درکابل شب درمیان همه زنان بی حجاب شوند، برنامه های تلویزیونی غربی درکشور نمایش داده شود، همین امروز همانگونه که هیچ چیز مقدسی در غرب پیدا نمیشود درکشور ما هم همهء مقدسات ازمیان برداشته شود؛ واگر نشد وکسی مانع گردید، هزاران دشنام وطعنه به نشانی بنیادگرایی و افراطگرایی بفرستند وتصورکنند که علیه "ارتجاع"، "بنیادگرایی"، "تحجرمذهبی" و مقوله هایی ازین شمار شعار داده و مبارزه کرده اند و نتیجه بگیرند که کارشان تمام است و مسوولیت شان ادا.
روشنفکر مذهبی هم چون خود عقب افتادگی و نارسایی فکری واندیشوی داشته و چنان دانشی ازدین فرانگرفته است که بتواند جهان دگرگون شوندهء پیرامون خود را برای خود ودیگران توضیح کرده و جایگاه دین را درین گیرودار معین کند، آسانترین کارهمین را یافته است که با تمامی مظاهر پیشرفت و فناوری عصری دشمنی بورزد و موجوداتی غیرازخود را کافر، دهری، دشمن یهود ونصاری بخواند.
هردوگروه خواهان پیاده کردن ذهنیت های شخصی، غیرعملی و خیالی خود شان برجامعه اند. اینها هیچگونه زحمتی به خود نمیدهند تا به مردم ازدید مردمشناسانه ببینند، خواص، نیازها و خواست های آنها را مطالعه کرده به طرح برنامه های تغییرو تحول بپردازند.
هردوی این جماعت چنان درافکار و برداشت های خود غرق استند که دنیا اگر ویران وجوی های خون واشک جاری شود، پروایش را ندارند و بازهم برمرکب جهل خویش سوار و ازهمه میخواهند به هرقیمتی میشود آنها را دنبال کنند. وقتی آدم به کاروکردار این دوجماعت می بیند، بی اختیاراین گفتهء مردم به یاد آدم می آید که:
دنیا به بلای اینها!
Post a Comment